کاروان ها می روند، عاشقان را می برند                          مقصد این قافله، کوی عشقم کربلاست

خدایا! مگر نه این که تو درد و درمان رو می دی، درد ما اینه که بی توفیقیم، لیاقت زیارت نداریم، بار گناهمون این قدر سنگینه که اجازه نمی ده قدم از قدم برداریم چه برسه به این که کربلایی شیم.. و درمان..

یا صاحب الزمان!

شما که از دلم آگاهی، می دونی که تنها خواسته ام رضایت شماست هر چند که اعمالم این رو نشون نده. می دونی که دلم می خواد اما خودم خوب می دونم که فقط دلم می خواد و بر زبانم جاریه، و کارهام چیز دیگه ای می گه.

مولا جان!

ازت می خوام این بصاعت مزجاة رو که عمل قلب و زبانم هست ازم بپذیری و و کمک کنی که در اعمال ظاهری هم توفیق پیدا کنم -اون طوری که تو می پسندی-.

من اگه غرق گناهم

می دونه دلم باهاشه

تو شفا بده

به من رو سیه از گنه

   تو شفا بده

آقا راه بده..

دلم تنگ غروب کربلاته

همه عالم فدای یک نگاته

وای..

امروز روز حرکت کاروانی از عزیزانمون به سمت کربلا بود..

البته با اون ها، کاروانی از دل های ما هم، راهی بود..

خوشا به حالشون! جای ما خالی! چه قدر روسیاه شدم که دیگه حتی اونجام راهم نمی دن!

روسیاهم آقاجون، کرب و بلات راهم نمیدی

بس که دورم از شما بین خوبا جام نمی دی

اللّهم ارزقنا ...

فاطمه جان!

خوشی ز عمر ندیده خدانگهدارت

صنوبری خمیده! خدانگهدارت

قرار بعدیمان را به خاطرت بسپار

کنار راس بریده، خدانگهدارت

از شنبه شب دل کربلایی ام هوایی مدینه شده؛ شاعر خوب گفته که:

مرغ دل یک بام دارد، دو هوا                                      گه مدینه می پرد که کربلا

(خدا بیامرزدش!)

الان فقط یه جمله می گم بقیه باشه برای بعد؛ غربت امام زمان رو پشت دیوارهای بقیع خوب می شه فهمید؛ ان شاءالله همه برین بعد خودتون این رو خوب حس می کنین! الان تفاوت فهمش از سراب در برابر دریا هم بیشتره! باید برین، بچشین و بسوزین، بعد می فهمین!

بیاین بریم مدینه به نیّت زیارت

انّا لله و انّا الیه راجعون

چه شب خوبی رو برای رفتنش برگزیدن؛

حجة الاسلام شیخ الاسلامی دیشب به ملکوت اعلی پیوست.

فکر کنم تمام خواننده های وبلاگ من(به جز یه نفر) عقد محضریشون رو مدیون او هستن.

برای آمرزششون یک فاتحه، و به نیابت از ایشون سه صلوات نیز جهت تعجیل در فرج حضرت قرائت کنیم و دعا کنیم که مهمان خوان رحمت مولایش و صاحبش باشد!

اللهمّ اجعله من انصاره و اعوانه و الذّابّین عنه ...!

کجــاسـت منتظـِر تو؟ چـه انتـظــار عجـیـبی!

تو بین منتظــران هم، عـزیز من! چه غریبی!

عجـیب تر که چـه آسـان نبودنت شـده عـادت؛

چـه کـودکـانه سـپـردیم دل به بازی قـسـمـت..

چه بی خیال نشستیم، نه کوششی، نه وفایی،

فـقـط نشـسـتم و گـفـتـم: خـدا کنـد که بیــایی!

این چند روز یه روزنه ی جدید توی زندگیم باز شده، یه کم مدلم عوض شده و یه جورایی روی همه چیم تأثیر گذاشته؛ حتی برنامه ی روزانه ام و ...

نمی دونم یه مرتبه چی شد، یه قول و قرارهایی با حضرت گذاشته بودم، در اصل معاهده بود، یه عهد دوطرفه، که من از عهده ی کاری که حضرت برام قرار داده بر بیام و او هم چیزی رو که می خوام، بهم بده.

من خیلی زیاد از عهده ی این کار بر نیومدم(البته به نسبت خوب بود، دوست داشتم بهتر باشه)، اما حضرت یه جورایی عجیب و غریب خواسته ام رو بهم داد؛ مثل همیشه با یک قدم من، هزاران هزار قدم پیش اومد. یه جوری گذاشت جلوی پام، که خودم تعجب کردم. البته این که کار همیشگی حضرتِ؛ از او لطف بی دریغ و از ما ...

از ما خـطـا و لـغـزش . .                از توست عفو و بخشش . .

هم باید بی نهایت شکر کنم به این خاطر و هم باید برای ادامه و درست پیش رفتن ازش استمداد بخوام.

مولای خوبم!

بهتر از همه - حتی خودم - به آن چه در دلم هست، آگاهی؛ هم آن چه که دوست دارم و هم آن چه که ازش واهمه دارم.

خوب می دونی که جز رضای تو برام ملاک نیست، حتی رضای خودم.

می دونی که اگه بدونم رضای تو چیه، با جون و دل همون رو انجام می دم و اصلاً همون می شه خواسته ی خودم؛ اینا رو تو بهتر از همه می دونی، بهتر از اطرافیانم، و بهتر از خودم؛ مگر نه این که "اولی به تصرفی"؟

پس مثل همیشه، نه به موقع که برتر از موقع، و نه به جا که برتر از جا، دستان خالیم رو که همیشه به امید دستگیری به سمت تو دراز هست، بگیر و از کرمت لبریز کن!

یا صاحب الزّمان! تو ببین دستِ خالیم..