بر نفس رسول نسبت هذیان داد

در روز سقیفه آن چنان جولان داد
بر حمله به بیت فاطمه فرمان داد

 آن گاه تو گویی که مسلمان جان داد؟!!

 امام باقر علیه السلام می فرماید:
اعمال سه گروه به آسمان نمی رود و هیچ عملی از آنان قبول نمی شود.
کسی که بمیرد و در قلبش دشمنی ما اهل بیت باشد، و کسی که دشمن ما رو دست بدارد، و کسی که ابوبکر و عمر را دوست بدارید.

بحارالانوار، ج30،ص383.

امام باقر علیه السلام درباره ی آیه ی کریمه ی «ان الله یأمر بالعدل و الاحسان و ایتاء ذی القربی و ینهی عن الفحشاء و المنکر و البغی» می‏فرمایند: عدل شهادت بر یگانگی خداوند است و احسان ولایت امیرمؤمنان علیه السلام و فحشا ابوبکر و منکر عمر و بغی عثمان است.

تفسیر عیاشی، ج2، ص267، ح62- بحار الانوار، ج36، ص180، ح173.

ما ز محبان علی و عمر 

                     هیچ نگوییم ز خیر و ز شر

حشر محبان علی با علی 

                     حشر محبان عمر با عمر

فعلاً این دو تکه شعر و دو حدیث تقدیم به عنوان عیدی، هر چند با تأخیر. ان شاءالله تا شب کاملش می کنم.

اللّهمّ العن صنمی قریش و جبتیها و طاغوتیها...

باز هم برای به روز کردن موضوعات خیلی خیلی زیاد بود، و باز هم فعلاً یکی رو انتخاب کردم بنویسم. باز هم بقیه برای بعد!

 این دو سه روزی که به وطن عزیمت کردم، یه تکلیف به دوشم گذاشته شد که علی رغم وقت زیادی که ازم گرفت اما خیلی خوب بود، چون دوباره منو به روزهای کودکی و دانش آموزی برد و خب البته دوباره استعدادم رو به رخم کشید!!!!، عالی بود.
صبح روز جمعه از پسر خاله ی عزیزم که سوم دبستان هست پرسیدم چه تکالیفی داری؟ گفت سه تا، دو تاش رو خودم باید انجام بدم یکیش رو بابا. بابای محترمش هم که تازه از مسافرت بازگشته بود و باید فردا شب هم مجدداً تشریف می برد، من هم که دلم براشون سوخت گفتم مشق بابات چیه؟ گفت نقاشی. گفتم خب من انجام می دم برات.
گفتن همان و ...!
خاله تشریف آوردن و بــــــــــــــــــله! 22 درس بود که باید از هر کدوم می شد یه تصویر می کشیدم!
اون روز کاملاً به جز زمان میل کردن ناهار و شب هم رفتن به برنامه ی عزاداری و ...، تمام مدت تا آخر شب مشغول بودم و فردای اون روز هم تا قبل از برگشتن مشغول بودم. نهایتاً هم رنگ آمیزی کامل نشد. قسمت های سخت ترش رو رنگ کردم و بقیه موند. چند تا رو می ذارم این جا استفاده کنید(!!!)، خوبه ببینید!!!  

حرمت فوق جنانه...
خانم جان! همه روندن، شما خوندی
همه رد کردن، شما جواب دادی،
همه ...
خیلی خانمی خانم جان..
خیلی کریمی..
عمه جانِ مولایی..
شاید هم دیدی حرم برادر رئوفت راهم ندادن و دل مهربانت برام سوخته و نا خواسته دعوتم کردی، نا خواسته که نه، می خواستم، اما خب به خاطر رو سیاهیِ خودم نا امیدانه طلب کردم و گمانم این بود که با این روی سیاه، خریداری ندارم... غافل از این که کریمه ی اهل بیت، خیلی کریم تر از اونه که منو رها کنه، منی که این چند سال خاصتاً گدای درِ این خونه شدم و ارادت خاصی به ایشون دارم.
من را به حریم خویش دعوت کردی                            آخر به چه علت این محبت کردی؟

زبانم توانایی اینو نداره که به توصیف کرمت باز شه، حقا که بانوی کرامتی.
دوباره خوندی، خدا کنه که اجابت کنم و لبیک بگم و به لطف مولا همیشه بر سر این پاسخ بمونم.

حرم امنت چه آرامشی به دلم هدیه می کنه. این بار احساس کردم سیاهی دلم در حریمت از بین رفته.. و این، همه، لطف و نظر شما بود.
و دوباره بر زبان میارم:
              حـرمت فـوق جـنانه...
                          بی کــــــرانــه...
                                      آخـه چیزی که عیانه، چه حاجت به بیانه...

(می خواستم با مطلب دیگری، به روز کنم، اما این عنایت یکباره، جایی باقی نگذاشت، ان شاءالله اون مطلب برای دفعات بعد.)

امروز که به یمن آسمون سرخ شب گذشته، سیاهپوش، صبح سفیدی رو شاهد بودیم، برای شعف دل کوچک ترین عضو درجه یک خانواده که این مدت(بعد از فوت پدرم) روحیه ی حساسی پیدا کرده، دست به کار ساختن آدم برفی شدیم. صافکاری و طراحی نهایی به عهده ی من گذاشته شد.
شروع کردیم، یکی یکی از سر مبارک، شانه ها، دست ها، شکم و ... .
ظاهر آدم برفی رو که نگاه کردم، دیدم در جای قلب او لکه ی سیاهی به چشم می خورد. درست در همان قسمت، این برف سپید و زیبا، کدر شده و رنگی تیره به خود گرفته بود.
چون این روزها احساس می کردم و می کنم که قلب و دل خودم نیز از بار گناه چنین شده است، نه این چنین که بسیار بدتر؛ دلم بدجوری گرفت و به حالش سوخت!
دست به کار شدم و جای قلب سیاهش را خالی کردم که یه قلب خوب و پاک برایش بگذارم..
در انتها شد این:

**
از اون وقت تا حالا در این فکرم که کاش قلب من هم به همین راحتی ترمیم یا تعویض می شد..
کاش من هم اون قدر با گناه و خطا از سازنده ام دور نشده بودم که دیگه قلب و دلم رو هم ترمیم نکنه...
خدایا! قلب من هم سیاست...
من هم با بار گناهم اون قلب سپید و پاکی رو که بهم عطا کرده بودی، سیاه و خراب کردم...
مولا جونم! این روزا خیلی ازت خواستم این قلب و دل سیاه رو ازم بگیری و یه قلب پاک بهم عطا کنی... از نو... باز هم چشمت رو ببندی و با کرمت، این لطف رو در حقم بکنی...
محرم رسید اما من هنوز دلم سیاست، هنوز از خودم با این قلب و دل سیاه متنفرم، قلبی که سیاهیش به خاطر شکستن دل مولاشه...
آقا جان! این خیلی احساس بدیه، خیلی...

هر چند که هنوز می تونم بگم: با همین قلب سیاهم آقاجون دوسِت دارم...

کاش در سیاهپوشی این ایام قلبم همرنگی نمی کرد...
به خدا از این حال خسته ام، خسته و درمانده... خیلی بده آدم از خودش، از قلبش، از بودنش با این حال و روز متنفر باشه..
این روزها که در لطف و مرحمتتون به روی عزاداران جدتون بیشتر بازه، می شه لطف کنید و به حرمت امام حسین علیه السلام، این لطف عظیم رو در حقم بکنید..
به جون حسینی که هر دوتامون دوسش داریم...

(اول یه توضیح: امسال خیلی رو سیاه بودم، خودم می دونم. این روزا تصمیم گرفته بودم که تا پایان سال قمری، حساب و کتابم رو با همه جمع و جور کنم؛ و مهم تر از همه با مولام، و راهی مشهد شم برای شروع یه زندگی جدید و مدد بخوام از امام رئوفم، که دستگیری کنه و آقایی؛ و دل سیاهم رو بذارم و از اون جا با یه دل پاک برگردم و از نو شروع کنم. هر چه کردم، نطلبیدند و ... روسیاهیش برا من مونده. روزی که نرفتنم قطعی شد، خیلی دلم پر بود و نشستم به درد دل با موالیانم. بعضی رو بر صفحه نامه ی درد دلم با مولام نوشتم که بعدها که می خونم حال و روزم یادآوری شه و شاید عبرتی باشه. برای اولین و احتمالاً آخرین بار تصمیم گرفتم متن نوشته ام رو عیناً این جا بنویسم، بنا به دلایلی. امیدوارم مقبول افتد.)